Iron Maiden zostało założone w 1975 roku w Leyton we wschodnim Londynie przez basistę Steve'a Harrisa, byłego członka zespołu Smiler. Skład grupy był zmienny we wczesnych latach, ale ostatecznie zdecydował się na perkusistę Douga Sampsona, gitarzystę Dave'a Murraya i wokalistę Paula Di'Anno w 1978 roku. Pod koniec tego roku to wcielenie zespołu nagrało demo składające się z czterech utworów i rozesłało je do właściciele klubów i inne osoby zaangażowane w londyńską scenę, w tym przyszły menedżer grupy Ron Smallwood. Popularność dema skłoniła Iron Maiden do samodzielnego wydania go jako EP-ki The Soundhouse Tapes z 1979 roku, która wkrótce wyprzedała się w nakładzie 5000 egzemplarzy. Po podpisaniu umowy z EMI, zespół zatrudnił drugiego gitarzystę, Dennisa Strattona. Pod koniec 1979 roku Sampson odszedł z powodu problemów zdrowotnych, a jego miejsce za zestawem zajął były perkusista Samsona, Clive Burr. Debiut grupy zatytułowany miał miejsce w 1980 roku; choć nagrano go w pośpiechu, był to jednak brytyjski hit dzięki singlu „Running Free”. Jego następca z 1981 roku, Killers, miał trudniejsze podejście, częściowo dzięki producentowi Martinowi Birchowi - z którym grupa pracowała aż do przejścia na emeryturę w 1992 roku - a także zobaczył zastąpienie Strattona przyjacielem Murraya z dzieciństwa Adrianem Smithem.

Z powodu problemów z uzależnieniami Di'Anno został zwolniony z Iron Maiden po Killer World Tour w 1981 roku. Zastąpił go Bruce Dickinson, inny były członek Samsona, który dołączył we wrześniu tego roku i zadebiutował z zespołem na przełomowym The Number of 1982 bestia. Dzięki utworom takim jak utwór tytułowy i „Hallowed Be Thy Name” stał się znany jako jeden z najlepszych albumów rockowych wszech czasów. Chociaż był to pierwszy album grupy znajdujący się na szczycie list przebojów w Wielkiej Brytanii i znalazł się w pierwszej dziesiątce w kilku innych krajach, działacze chrześcijańscy i konserwatywni politycy w Ameryce twierdzili, że zespół był sataniczny (czemu zaprzeczyła Iron Maiden). Niemniej sukces The Number of the Beast uczynił Iron Maiden międzynarodowymi supergwiazdami i pomimo zastąpienia Burra byłym perkusistą Trust Nicko McBrainem, na Piece of Mind z 1983 roku bardzo niewiele zmienili w swoim stylu. Zespół odbył dwie duże trasy koncertowe przed nagraniem Powerslave z 1984 roku, który stał się kolejnym kultowym hitem i zawierał 13-minutowy epos „The Rime of the Ancient Mariner”, zainspirowany wierszem Samuela Taylora Coleridge'a. Efektem 11-miesięcznej trasy koncertowej Powerslave był Live After Death z 1985 roku, podwójny album na żywo zawierający ich największe single.

Iron Maiden, uznany teraz za potężny i wyjątkowy zespół metalowy, eksperymentował nad swoim długo oczekiwanym albumem Somewhere in Time z 1986 roku, zawierającym syntetyzowany bas i gitarę oraz futurystyczne motywy. Nadal poszerzali swoje brzmienie i tematykę, wydając z 1988 roku Seventh Son of a Seventh Son. Kolejny album koncepcyjny, na którym znalazły się single „The Evil That Men Do” i „The Clairvoyant”, a także pierwsze użycie klawiatury przez grupę, był to najbardziej chwalony przez krytyków album Maiden od czasu The Number of the Beast. Po wydaniu tego albumu, Smith i Dickinson pracowali nad własnymi projektami: album Smitha z zespołem ASAP pojawił się w 1989 roku, a solowy album Dickinson, Tattooed Millionaire, ukazał się rok później.

Kiedy Iron Maiden ponownie zebrało się, by pracować nad nowym albumem, Smith pozostawił twórcze różnice; Były gitarzysta Gillan, Janick Gers, który grał w Tattooed Millionaire, dołączył do zespołu w 1990 roku No Prayer for the Dying. Wracając do okrojonego brzmienia zespołu z wczesnych lat 80-tych, Iron Maiden dał ich pierwszy singiel numer jeden w Wielkiej Brytanii z „Bring Your Daughter ... To the Slaughter”. Pod koniec trasy zespołu w 1991 roku Dickinson wyraził chęć odejścia i pracy nad własną muzyką. Jednak nagrał kolejny album, Fear of the Dark z 1992 roku i odbył trasę koncertową z zespołem, który ostatecznie opuścił go w 1993 roku. W tym samym roku ukazały się dwa albumy koncertowe: A Real Live One, który skupiał się na ich współczesnych singlach, oraz A Real Dead Jeden, na którym znalazły się klasyczne piosenki Maiden.

Iron Maiden wzięła trochę wolnego czasu po odejściu Dickinsona, powracając z 1995 The X Factor, w którym wystąpił nowy piosenkarz i były członek Wolfsbane Blaze Bayley. Chociaż płyta nie osiągnęła tak dobrych wyników komercyjnych, jak niektóre z jej poprzedników, nadal odniosła sukces w Anglii. Następca, Virtual XI z 1998 roku, był jednym z najgorszych dla zespołu